Obraz człowieka patrzącego na świat przez szybę. Widok jest zamazany, słabo widoczny: i samo szkło zniekształca ogląd (szyba załamuje światło przez swój pryzmat) i warunki zewnętrzne-zniekształcają: padający deszcz rozmywa widok. Trudno cokolwiek dojrzeć. I za chwilę – ten sam obraz wyraźny jak brzytwa, jakby żywy, widać jasno szczegóły. Przesłanie: człowiek jest jak ta szyba – przez siebie widzi niewyraźnie, szyba to wnętrze (mamy swój wewnętrzny pryzmat postrzegania, nazywania); deszcz – to warunki zewnętrzne, uwarunkowania trudy, realia życia, relacje, które mają wpływ na to jak widzimy.
Drugi obraz: jak brzytwa ostry – to spojrzenie Chrystusowe (oczami Boga) daje jasny prawdziwy obraz sytuacji. Przy tym przyszło Słowo: ” Oto Ty masz upodobanie w ukrytej prawdzie, naucz mnie tajników mądrości. Pokrop mnie hizopem, a stanę się czysty, obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję “. Poczucie czasu oczyszczenia od wewn. i od zewn.